ಮದುವೆ - ಸಣ್ಣ ತಪ್ಪಿಗೆ ಹೀಗೊಂದು ಜೀವಾವಧಿ ಶಿಕ್ಷೆ

ಅಂತರಾಳ - ೩

ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಸ್ನಾನ ಗೃಹದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಕಾಡಿದ ಹಾಗು ಕಾಡುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯೆಂದರೆ, ದೇವರು ಕೈಗೆಟುಕದಂತೆ ಬೆನ್ನನ್ನು ಏಕೆ ಇಟ್ಟ.

ಈ ಬಾರಿ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದರಿಂದ, ಇಷ್ಟು ಅನಿಸಿದ ಕೂಡಲೇ ಅಜ್ಜಿಯನ್ನು ಕರೆದೆ... "ಅಜ್ಜಿ ಒಂಚೂರು ಬೆನ್ನು ತಿಕ್ಕಿ ಕೊಡಿ ಬನ್ನಿ". ಅದಾಗ ತಾನೆ ಬಂದ ಮೊಮ್ಮಗನಿಗೆಂದು ಒಲೆ ಮೇಲೆ ಚಹಾ ಕಾಯಲು ಇಟ್ಟಿದ ಅಜ್ಜಿ, ಹುಸಿ ಮುನಿಸು ತೋರುತ್ತ "ಅಯ್ಯೋ ನಿನ್ನ ಸೊಕ್ಕೆ, ಈ ವಯಸ್ಸಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಇಷ್ಟು ಗೋಳು ಹೊಯ್ಕೊಳ್ತೀಯಲ್ಲ, ನಿನ್ನ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕರೆಯಬಾರದೇನು?" ಎನ್ನುತ್ತಾ ಬಂದು, ಎರಡು ಚೊಂಬು ಬಿಸಿ ನೀರು ಚೆಲ್ಲಿ, ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮೊಮ್ಮಗನಿಗೆ ಅಭ್ಯಂಗ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸಲು ಅಣಿಯಾದರು.

ನನ್ನ ಮಾಮೂಲಿ ಮಾತಿನವರಸೆಯಂತೆ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿಯನ್ನು ಸರಿ ಸುಮಾರು ೫ ದಶಖ ಹಿಂದೆ ಎಳೆದೊಯ್ವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದೆ. ಮಾತು ಶುರುವಿಟ್ಟೆ "ಅಜ್ಜಿ ಅಜ್ಜನಿಗೂ ಹೀಗೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸಿಕೊಡ್ತಿದ್ರ?", ಮೈ ಮೇಲೆ ಕೆಂಡ ಬಿದ್ದಂತಾದ ಅಜ್ಜಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ಸಿಡುಕು, ಸೆಡವು ಜೊತೆಗೊಂದಿನಿತು ನಗು ಸೇರಿಸಿ, ಅಂಗಳ ಸಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕೂಗಿ "ಕಮಲಿ, ನೋಡೇ ನಿನ್ನ ಮಗ ಎಂತ ಮಾತಾಡ್ತಾನೆ, ದೊಡ್ಡವರ ಹತ್ತಿರ ಮಾತಾಡೋ ಮಾತಾ ಇದು" ಎಂದು ಮೊಮ್ಮಗನ ಗುಣಗಾನ ಆರಂಭಿಸಿತು. ಏನು ಅರಿಯದ ನನ್ನ ಅಮ್ಮ, "ಏನಾಯ್ತಮ್ಮ?" ಎಂಬಂತೆ ಪ್ರಶ್ನೆಯೆದುರು ಹಿಡಿದು ನಿಂತರು, ಅಜ್ಜಿ "ಏನೇನೋ ಕೇಳ್ತಾನೆ ಕಣೆ" ಎಂದಷ್ಟೇ ಉತ್ತರಿಸಿ ನಾಚಿಕೆಯಿಂದೆಂಬಂತೆ ಒಳಮನೆಯ ಹಾದಿ ಹಿಡಿದರು, ನಾನು ಕಿಚಾಯಿಸುವುದು ನಿಲ್ಲಿಸಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಅಮ್ಮ "ನಿನ್ನ ದಮ್ಮಯ್ಯ ಸುಮ್ನಿರೋ" ಅಂದಾಗ, ಸುಮ್ಮನೆ ನಕ್ಕೆ, ಕೂಡಲೇ ಮನೆಯೊಳಗಿಂದ ಅಜ್ಜಿಯ ಅಶರೀರವಾಣಿ ಮೊಳಗಿತು "ಬೇಗ ನಿನ್ನ ಮಗನಿಗೊಂದು ಮದುವೆ ಮಾಡು, ಬಂದವಳು ಇವನನ್ನು ಸರಿ ಮಾಡ್ತಾಳೆ. " ಬಿಸಿ ನೀರ ನಡುವೆ ಒಂದು ಬಿಂದಿಗೆ ತಣ್ಣೀರು ತಲೆ ಮೇಲೆ ಚೆಲ್ಲಿದಂತಾಯ್ತು.

ಅಮ್ಮ ಮದುವೆ ವಿಚಾರ ಮಾತನಾಡಲು ಪರವಾನಗಿ ಸಿಕ್ಕಿತೆಂಬಂತೆ ಎದುರು ನಿಂತಿದ್ದರು, ನಾನು ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ಪ್ಲೀಸ್ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಬೇಡ ಎಂಬಂತೆ ಜಾಣ ಕಿವುಡು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತ ಬಚ್ಚಲಿನ ಒಳ ಅಗುಣಿ ಭದ್ರ ಪಡಿಸಿದೆ.

ಅಜ್ಜಿ ಮಾತ್ರ ಯುದ್ಧ ಗೆದ್ದ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಮನೆಯೆಲ್ಲ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು, ನಾನು ಮಾತ್ರ ಬಾಲ ಸುಟ್ಟ ಬೆಕ್ಕಂತಾಗಿದ್ದೆ, ಅಮ್ಮ ಮಾತ್ರ ಮನೆಗೆ ಸೊಸೆ ತರುವ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಲೀನವಾಗಿದ್ದರು.